Wil je je als cliëntgericht-experiëntieel psychotherapeut verder bekwamen in je vak? Of ben je beginnend psychotherapeut en op zoek naar een supervisor? Zoek je een betrouwbaar klankbord voor je werk met cliënten? Sta je open voor feedback en ben je bereid stil te staan bij jezelf?
Als therapeut ben je altijd in proces. Je leert voortdurend bij terwijl je voor allerlei uitdagingen komt te staan. Je groeit als persoon en dit neem je mee in de therapiekamer of groeit als therapeut en neemt dit mee in andere levensdomeinen. Supervisie helpt je dit proces van ‘vooruit struikelen’ toe te eigenen en te integreren.
In supervisie word je als psychotherapeut begeleid door een ervaren collega bij de uitdagingen van je beroep en bij het vinden van je eigen weg.
Beginnende psychotherapeuten hebben naast opleiding en vorming ook feedback en steun nodig terwijl ze ‘het vak aan het leren zijn’. Maar ook ervaren psychotherapeuten hebben het nodig om – in supervisie of intervisie – regelmatig stil te staan bij wat ze aan het doen zijn. Zo houd je als hulpverlener een open blik, een frisse geest en een warm hart.
Supervisie betekent: tijd maken om stil te staan bij wat je aan het doen bent.
In supervisie krijg je de ruimte en een betrouwbaar klankbord om te komen tot verdieping en reflectie op verschillende vlakken van je werk als hulpverlener.
Daarbij kunnen verschillende aspecten aan bod komen:
- Casusconceptualisatie en hypotheses formuleren. Wat is er precies aan de hand? Hoe kan ik het functioneren van deze cliënt begrijpen vanuit mijn theoretisch kader en klinische indrukken? Welke hechtingsdynamieken spelen er? Wat gebeurt er op de experiëntiële, existentiële, systemische, … laag?
- Therapeutische (micro)processen faciliteren en bijsturen. Hoe verloopt het (therapie)proces? Welke interventies zijn helpend of storend? Neemt de cliënt verantwoordelijkheid voor zijn/haar proces? Hoe herken en hanteer je stagnaties of blokkades?
- De relationele dynamiek van en met je cliënten begrijpen. Overdracht en tegenoverdracht begrijpen en hanteren. Interactionele appèls herkennen. Wat doet deze cliënt met mij, wat wordt er bij mij geraakt? Wanneer en hoe gebruik je best metacommunicatie?
- Reflecteren op je functioneren als therapeut. Hoe hanteer ik de therapeutische relatie? Hoe positioneer ik me tav mijn rol in termen van afstand-nabijheid, zelfkritiek-mildheid, taakgericht-relatiegericht, richtlijnen volgend vs speelsheid en creativiteit, …? Hoe ga ik om met de grenzen van mijn cliënt, van mijn collega’s, van mezelf? Ben ik mij bewust van de deontologische aspecten van mijn werk?
- Ken jezelf! Jouw relationele patronen, je coping- en hechtingsstijl, je beperkingen en blinde vlekken, je draagkracht, de impact van jouw (hechtings)verhaal of parentificatie,… leren kennen is onontbeerlijk in ons vak. Minstens even belangrijk is het om je sterktes en groeipotentieel goed in te schatten en ruimte te krijgen voor ontplooiing.
- Inspiratie en vakkennis opdoen. Linken leggen tussen theoretische begrippen en klinische praktijk. Verantwoordelijkheid opnemen voor je verdere leerproces. Wat wil je (bij)leren, welke praktische en theoretische voeding heb je nodig?
- Professionele identiteit en zelfzorg. Helder krijgen wie je bent, waar je voor staat en welke weg je wil opgaan als therapeut. Je behoeftes en lichamelijke signalen beluisteren en respecteren. Wat heb je nodig om je prettig en ontspannen te voelen in je functie? Vind je vervulling in je job? Welke waarden staan voor jou centraal? Hoe voorkom je secundaire traumatisering, empathie-moeheid, burn-out, sleur, …?
- …
Psychotherapeut zijn laat je nooit onberoerd.
Psychotherapeut-zijn kent heel wat uitdagingen – in het vak zelf, maar ook als mens. Gezien ons beroep erin bestaat er te zijn van mens tot mens, kom je onvermijdelijk jezelf tegen. Goed omringd zijn, zelfzorg en mogen ‘vooruit struikelen’ zijn daarom onontbeerlijk. Bij momenten zit je als therapeut met veel vragen, onzekerheid, werkdruk, eenzaamheid, etcetera. Dat is niet enkel zo voor beginnende therapeuten. Soms loop je gewoon vast in een specifieke begeleiding of weet je niet meer hoe iets aan te pakken. Sowieso word je regelmatig geconfronteerd met intense of tegenstrijdige gevoelens en diepsnijdende verhalen van je cliënten. Dat kan overweldigend zijn, zeker als je ook zelf in je privéleven wordt uitgedaagd.
Dan is het klankbord van een supervisor of intervisiegroep onontbeerlijk. Soms is (leer)therapie aangewezen. Je supervisor zal het aangeven als ze inschat dat dit nodig of nuttig zou kunnen zijn in je proces.
Het vraagt moed en vertrouwen om datgene aan te kaarten waar je in vastloopt of mee worstelt.
Supervisie is leerrijk en inspirerend, maar het voelt soms spannend of kwetsbaar om een collega inkijk te geven in je functioneren als psychotherapeut. Heel wat therapeuten ervaren in meer of mindere mate onzekerheid of schaamte wanneer ze iets in supervisie brengen. Daarom is het belangrijk dat je een betrouwbaar klankbord hebt. Betrouwbaar wil zeggen dat de supervisor je vragen en twijfels steeds serieus neemt en jou als persoon respecteert. Ze helpt je je eigen spoor te vinden eerder dan je te pushen in een richting die je niet wenst. Betrouwbaar wil ook zeggen dat ze je steeds open en eerlijke feedback geeft en confronteert waar nodig, zonder zaken te verbloemen of onder de mat te schuiven. Tenslotte betekent betrouwbaar ook dat je supervisor vlot aanspreekbaar is en transparant over haar eigen grenzen: ze stelt zich niet afstandelijk of superieur op en waar nodig zal ze doorverwijzen.
De supervisie die in Kairos wordt aangeboden gaat uit van het cliëntgericht-experiëntiële kader.
Vertrekkend vanuit je supervisievraag vormen jouw beleving, begrip en reflecties steeds een belangrijke leidraad en richtingaanwijzer in de supervisies. Er is een bijzondere focus op emotionele, experiëntiële, interactionele en existentiële processen in de casussen die je inbrengt. Ook zal regelmatig worden afgetoetst hoe je de supervisies en het contact met je supervisor ervaart.
